Bescherming Sleedoornpage

De sleedoornpage stelt bepaalde eisen aan zijn leefomgeving. Zo legt het vrouwtje haar eitjes uitsluitend op sleedoornstruiken. Het liefst op jonge uitlopers van deze pioniersoort: daar kunnen de rupsen van eten. In de natuur gaat deze verjonging vanzelf, door vraat van bijvoorbeeld runderen en herten. Maar tegenwoordig hebben de struiken (en daarmee de vlinders) onze hulp nodig.

De oorzaak van de achteruitgang tot de jaren tachtig van de vorige eeuw is hoofdzakelijk het verdwijnen van het kleinschalige cultuurlandschap met zijn (sleedoorn)hagen en nectarplanten. Dat de vlinder daarna nog op veel plaatsen is verdwenen, komt veelal door veroudering van sleedoornstruweel en het verwijderen of te rigoureus snoeien van sleedoorns. Ook een gebrek aan nectarplanten in de buurt van de sleedoorns is ongunstig.

• Sleedoornstruwelen die te oud zijn geworden en weinig jonge uitlopers hebben, moeten gefaseerd worden teruggezet (eenmaal per 3 tot 5 jaar), waarbij de oudste sleedoorns gespaard moeten worden omdat ze in het voorjaar waardevol zijn als nectarplant voor insecten.
• Waar ‘verbraming’ optreedt en de sleedoorns gespaard moeten worden, zullen de braamstruiken rigoureus inclusief wortelstokken verwijderd moeten worden. Vaak zal dan ook herplant van jonge sleedoorns nodig zijn. Indien mogelijk is een gefaseerde aanpak aan te bevelen.
• Als er sleedoornstruiken bij beheer zullen sneuvelen, dienen ze voor die tijd afgezocht te worden op eitjes. De takken met de aangetroffen eitjes worden dan afgeknipt en overgezet op geschikte struiken in de buurt die blijven staan.
• Geïsoleerde vlieggebieden dienen gekoppeld te worden door de aanplant van sleedoorns in struweelverbindingen, zoals windsingels. Deze sleedoorns dienen dan als 'stapstenen'.

Het telseizoen 2021/'22 is voorbij. Er zijn geen geplande zoekdata meer.

Voor vragen e.d. mail naar De Vlinderstichting.

 Stand per 11-4-2022